Iedereen heeft in het leven te maken met dualiteit. Wel of niet gaan sporten, keuze voor de ene of de andere politieke partij, uit eten met de ene vriendin of gaan stappen met de andere vriendin. Maar het gaat natuurlijk veel verder dan dit. Tegenstellingen die te maken hebben met je "zijn". Man of vrouw vraagstukken, wie ben ik in essentie? Wie wil ik zijn, wie kan ik zijn en wie mag ik zijn? En vooral deze laatste vragen worden in de huidige tijd steeds belangrijker. Het zal niemand ontgaan zijn dat in Rusland een man met macht en middelen doet waarvan hij vindt dat het juiste is, ondanks alle afkeur en sancties van andere landen. Maar ondanks het feit dat veel mensen het verwerpelijk vinden wat daar gebeurt, zijn er ook medestanders. Mensen die het eens zijn met de keuzes die daar gemaakt worden. En zo is het, zij het op kleinere schaal, in het dagelijks leven natuurlijk ook. Als je iets plaatst op Social Media kun je er bijna vanuit gaan dat je voor- en tegenstanders hebt. Zelfs berichten, die met de beste intentie worden geplaatst, kunnen door anderen anders gelezen worden en negatief worden beoordeeld. Niet lang geleden hebben we met zijn allen in een situatie gezeten waar we, ook met zijn allen, niet gelukkig van werden Althans, veel mensen werden daar niet gelukkig van. Corona heeft 2 jaar lang ons doen en laten bepaald en ook in die situatie was de dualiteit, zichtbaar, hoorbaar en voelbaar. Uiteindelijk heeft iedereen gewild dat het virus zou verdwijnen maar de manier waarop dat zou moeten zorgde voor een enorme, soms extreme, dualiteit. Soms met als gevolg dat families uit elkaar gedreven werden omdat broers en zussen, ooms en tantes of ouders en kinderen andere opvattingen hadden over de juiste aanpak. Dus eigenlijk zou je kunnen stellen dat, door een virus en de meningen daarover, families stuk zijn gegaan.
In al deze situaties wordt duidelijk dat het individu belangrijk is, en dat moet ook! Alleen lijkt er daarin geen ruimte meer voor de ander. Het eigen gedachtengoed moet koste wat het kost verdedigd worden en wat de ander denkt is niet belangrijk. Nu pleit ik echt niet voor wereldvrede want dat acht ik niet haalbaar. En er is dualiteit nodig om goed en slecht te kunnen ervaren om daar een keuze in te maken. Licht en donker is nodig om daar je voorkeur in te ervaren. Maar is het echt nodig om lijnrecht tegenover elkaar te staan en elkaar geen duimbreed toe te geven? Welke weg kies jij? Hoeveel ruimte geef jij jezelf en daarmee de ander? Sta je open voor de overtuigingen en ben je in staat om je mening bij te stellen of hou je krampachtig vast aan je eigen overtuiging? Uiteindelijk is niets zwart of wit maar moet je er samen, met elkaar, uitkomen.